Trappistenfeesten
Pinksterzondag
Nog voor wij geboren waren, of er zelfs nog maar iemand aan ons dacht, waren ergens ten velde een aantal klj-ers hun kiekeskot meer dan beu. Ze hadden plannen en zouden grootser en weeldiger gaan dan ze ooit geweest waren.
Daar was moed voor nodig. Bergen moed. Gesterkt door de nodige liters trappistenbier gingen ze aan de slag, en wonder boven wonder: ze waren erin geslaagd een pracht van een lokaal neer te zetten dat nog meer dan 25 jaren dienst zou doen. Het lokaal straalde gezelligheid uit: mooie houten ramen, gezellige lokalen en een warmte uitstralende houten vloer. Niet dat er iets mis was met deze vloer, verre van, maar ergens onder de vloer, zo leefde het verhaal, zouden de restanten van dat edele trappistenbier verstopt zitten. Tijden gingen voorbij. Leden kwamen en leden gingen. Leiding kwam, zocht en vond nooit wat ze zocht. Het verhaal werd een legende , de legende werd een sage. Niemand kende de exacte plaats, geen enkel leider was zeker van het verhaal. Maar sommigen geloofden, en bleven geloven, dat dat lokaal meer te verbergen had dan men tot zover gedacht had. 25 jaren overleefde de legende en lachte de geheimzinnige verstopper stiekem in zijn vuist. Tot die dag kwam dat ons lokaaltje te klein werd. Groter werd gebouwd, steviger. Nog meer trots ging van ons uit. Noeste arbeid van leiding, oud-leiding en vrijwilligers. Vele pinten, ... geen trappist dit keer. Maar toch kwam de legende ter sprake. Niet door de bouwers van het vorige lokaal, nee, maar wel door hen die nooit vonden. We schrijven nu december 2004. Opening van het nieuwe lokaal, het oude nog dienst doende als bergplaats. Beetje bij beetje werd verhuisd. De winter ging voorbij en de lente kwam. Mei 2005, het werd wel eens tijd dat al ons materiaal zou overgeplaatst worden. De oude lokalen zijn zo goed als leeg. Maar van een bak trappist nog lang geen sprake. Pinksterzondag 2005. Jaarvergadering. Met zijn allen zalig ontbeten. Het begin van een memorabele dag. Rond de zessen zou alles afgelopen zijn. De bak trappist was nog lang niet vergeten. Een enkele dappere zou koste wat kost een einde maken aan deze legende. Planken gingen eraan, de vloer werd afgespeurd. Niks gevonden. Was deze legende dan toch een verzonnen hersenspinsel dat al 25 jaar leefde? De moed zakte ons in de schoenen. De goesting in een frisse pint deed ons onze poging bijna staken. Tot de dapperste der dapperen, zonder schrik van ratten en ongedierte, zijn hoofd diep onder de vloer schoof en tot onzer aller verbazing uitriep: "Ik heb hem gevonden!!!!" We keerden allen terug binnen, schatten de afstand in en vonden een spleet in de vloer die een haar breder was dan alle anderen. Daar moest het zijn. Tot onze verbazing ging een verborgen luik open en stond daar waar al 25 jaar achter gezocht was: een knaloranje bak trappist. Alle stopjes verroest, maar toch nog 7 volle. Trots werd de bak naar buiten gedragen en werd iedereen verwittigd voor wat een grootse trappistendrank zou worden. Pinksterzondag! De dag dat de apostelen hun vertrouwen terug wonnen, de dag dat KLJ Zoersel zijn verloren schat ontdekte. Deze dag zal nu de geschiedenis ingaan als de dag waarop de trappistenfeesten gehouden zullen worden. Elke pinksterzondag vanaf heden zal trappist geschonken worden in of rond de lokalen van KLJ Zoersel. Zo moet het zijn en zo zal het blijven. Heel ons leven lang! |